كمبود و پراكندگي داده ها يكي از مشكلات اساسي بر آورد خطر زمين لرزه نه تنها در كشور ما بلكه در بيشتر نقاط لرزه خيز جهان است. از اوايل سده بيستم با توسعه تجهيزات اندازه گيري جنبش زمين، داده هاي
این گسله، قطعه‌‌ای از سامانه‌ی گسلی بزرگی است که برخی آن‌را یک سامانه‌ی گسلی پیوسته با نام گیلاتو- سیاه‌چشمه– خوی معرفی نموده‌اند (Berberian, 1997; Karakhanian et al. 2004). راستای این گسله، شمال باختر- جنوب‌خاور بوده و در دو پایانه‌ی خود، به چند شاخه تبدیل می‌شود. گسله‌ی چالدران در میانه درازای گسله‌ی یاد شده، به آن پیوسته است. از جنوب روستای سیاه‌چشمه، گسله‌های کمرکسان و بدلان از این گسله منشعب می‌شوند که به عنوان ساختارهای مرتبط با این سامانه، زمين لرزه‌های هجدهم سپتامبر سال 1843 ميلادي و چهاردهم مارس سال 1970 ميلادي به آنها منسوب شده‌است (Berberian and Yeats, 1999).
گسله‌ی سیاه‌چشمه- خوی به‌صورت دست کم سه قطعه‌ی ناهم‌ردیف دیده می‌شود. آرایش این پله‌ها و ساز و کار راستالغز راست‌گرد آن، در میان پهنه‌های هم‌پوشانی هر قطعه، حوضه‌های کششی کوچکی را پدید آورده‌است که در قالب نواحی فروافتاده دیده می‌شوند. در امتداد مرز حوضه‌ی سیاه‌چشمه و در طول شاخه‌ی اصلی این گسله، مسیر دو رودخانه در حدود 13 کیلومتر به‌طور راست‌گرد جابجا شده‌اند (شکل 4-40). این گسله در پایانه‌ی جنوب خاوري، به قطعه‌ی باختري گسله‌ی شمال میشو می‌پیوندد و به این ترتیب، درازای آن به 127 کیلومتر می‌رسد.
شکل4-40- مدل ارتفاع رقومی (DEM) نشان‌دهنده‌ی سامانه‌ی گسلی گیلاتو- سیاه‌چشمه- خوی و وضعیت آبراهه‌ها در طول آن، قبل و بعد از جابجایی راستالغز راست‌گرد (Copley and Jackson, 2006).
لرزه‌خیزی تاریخی این گسله، چندان روشن نیست. Berberian and Yeats (1999)، زمين لرزه‌های دوم جولاي سال 1840 ميلادي با بزرگاي حدود 4/7 و بيست و نهم آوريل سال 1968 ميلادي با بزرگاي 7/5 را به قطعه‌های شادلو- کلیساکندی و پمبوخ در پایانه‌ی شمال باختري این سامانه‌ی گسلی نسبت داده‌اند و گسله‌های کمرکسان و بدلان را در پایانه‌ی جنوب خاوري آن‌را مسبب زمين لرزه‌ی هجدهم سپتامبر سال 1843 ميلادي با بزرگاي 9/5 و زمين‌لرزه‌ی چهاردهم مارس سال 1970 ميلادي با بزرگاي 3/5 مي‌دانند. اما Karakhanian et al. (2004)، احتمال رویداد این زمين لرزه‌ها را در اثر جنبایی گسله‌های ماکو و یا سیاه‌چشمه- خوی را یکسان می‌دانند. .
