كمبود و پراكندگي داده ها يكي از مشكلات اساسي بر آورد خطر زمين لرزه نه تنها در كشور ما بلكه در بيشتر نقاط لرزه خيز جهان است. از اوايل سده بيستم با توسعه تجهيزات اندازه گيري جنبش زمين، داده هاي
ادامه‌ی باختري گسله‌ی شمال تبريز، گسله‌ی شمال ميشو (NMF) است (شکل 4-32). اين گسله كه 80 كيلومتر درازا دارد، متشكل از دو قطعه مي‌باشد كه قطعه‌ی باختري آن از روستاي ديزج ديز تا روستاي باغلر كشيده شده است، از سوي ديگر قطعه‌ی خاوري، كه در واقع گسله‌ی شمال ميشو خوانده مي‌شود، از باغلر تا شهر صوفيان امتداد مي‌يابد. با توجه به جابجاشدگی‌هاي راستالغز جوان ايجاد شده در دره‌هاي رودخانه‌اي و ديگر شواهد ريخت‌شناختي، به نظر مي‌آید كه قطعه‌ی خاوري گسله‌ی شمال ميشو نسبت به قطعه‌ی باختري آن جنباتر باشد (Karakhanian et al. 2004). در شکلهای 4-33 و 4-34 به ترتیب، منظره‌ای از قرار گرفتن سازند قرمز بالایی در برابر سنگ‌های آتشفشانی کواترنری (باختر روستای باغلار ارالان) و جابجایی راستگرد چند آبراهه جوان بر روی گسله شمال میشو نشان داده شده است. (Karakhanian et al. ( 1375.، نيز وجود دو افراز گسلي آشكار را به درازای چندين كيلومتر در دو سوي خاور و باختر روستاي پيام گزارش كرده‌اند. به باور Karakhanian and et al. (2004)، افرازهاي گسلي چندگانه در پهنه‌ی گسلي شمال ميشو مي‌تواند در پيوند با زمين‌لرزه‌هاي تاريخي سال‌هاي 1780 (Ms = 7.4) و 1786 (Ms = 6.3) ميلادي باشد.
بيش‌ترين مقدار جابجاشدگی بر روي اين گسله، 15 متر و مقدار كمينه‌ی آن 1 تا 3 متر است. جابجايي شاقولي كه توسط گسله‌هاي معكوس و به دليل برخاستگي ديواره‌ی جنوبي و زاويه‌ی لغزش صفحه‌اي حدود 70 تا 80 به سمت جنوب ايجاد مي‌شود، به طور متوسط 2 تا 3 متر است. جابجايي‌هاي راستالغز راستگرد، در بخش‌هايي از روستاهاي پيام، باغلر و سوان، آشكار ديده مي‌شوند كه بزرگ‌ترين جابجايي در جنوب روستاي سوان گزارش شده كه به 250 متر مي‌رسد (Karakhanian et al. 2004) (جدول 2-4).
شکل 4-32- نقشه لرزه زمين ساختي از پهنه ي گسلي شمال تبريز
