كمبود و پراكندگي داده ها يكي از مشكلات اساسي بر آورد خطر زمين لرزه نه تنها در كشور ما بلكه در بيشتر نقاط لرزه خيز جهان است. از اوايل سده بيستم با توسعه تجهيزات اندازه گيري جنبش زمين، داده هاي
در باختر گسله ی باغان _ گرماب يك سري گسله هاي راستالغز راستبر با جابجائي هاي كوچك تر وجود دارد كه برروي تصاوير ماهواره اي و داده هاي رقومي توپوگرافي قابل مشاهده هستند. در شمال شيروان يكي از گسله هاي راستالغز كه كوه ها را بريده و به رودخانه اترك مي رسد ، در جنوبي ترين بخش خود به دو گسله ی راندگي با روند خاوري-باختري مي رسد ، كه گسله راندگي جنوبي تر به شيروان مي رسد. ژئومورفولوژي آن بسيار شبيه موارد گسله هاي قوچان و باغان _ گرماب است و نشان مي دهد كه بخش خاوري آن ، لغزشي به همراه بالاآمدگي داشته است. گسله ی شمال باختري-جنوب خاوري راستالغز به يك پرتگاه خاوري-باختري‌مي رسد كه لبه يك تاقديس است ، به علاوه پادگانه ها در پهلوي جنوبي به سمت جنوب منحرف شده اند ، به نظر می رسد در زير اين آبرفت ها يك گسله ی راندگي كور وجود دارد كه به شهر شيروان مي رسد. پرتگاه كوچك تري با روند خاورتا جنوب خاوري در 3 كيلومتري شمال شيروان وجود دارد كه نشان دهنده يك گسله ی راندگي مدفون شده ديگر ،با جاي گيري بزرگ تر است. در يك معدن روباز شن و ماسه در شمالي ترين بخش پرتگاه (408,37N و 034,58E) اثر يك راندگي وجود دارد. بلنداي اين پرتگاه 30~ كيلومتر متغير بوده به طوري كه تاقديس جنوبي كوچك تر است و بلنداي آن تا 10~ متر تغيير مي كند. اين دو تاقديس از پادگانه هاي كواترنري ساخته شده اند و به سمت باختر به يك گسله ی راستالغز مي رسند.
گسله ي راستالغزي كه در شيروان خاتمه مي يابد حدود 35~ كيلومترطول و 2~ كيلومتر جابجايي دارد كه از تصاوير ماهواره اي محاسبه شده است . سطوح ژئومورفولوژيكي تازه راندگي ها ،
نشان مي دهند كه گسله ی راستالغز ، فعال است و عامل اصلي زمين لرزه هاي بزرگي است كه در شيروان رخ مي دهد.
گسله ی شيروان با گسله هاي قوچان و باغان _ گرماب موازي است.
